نمی دانم چه تنگی درهم افشرد آه مجنون را

رم این گردباد آخر به ساغرکرد هامون را

به هر مژگان زدن سامان صد میخانه مستی کن

که خط جوشیدودرساغرگرفت آن حسن میگون را

به امید چکیدن دست و پایی می زند اشکم

تنزل در نظر معراج باشد همت دون را

دراین گلشن تسلی دادوضع سرو و شمشادم

که یک مصرع بلند آوازه دارد طبع موزون را

به تسخیر جهان بی حس از تدبیر فارغ شو

نفس فرساکنی تاکی به مار مرده افسون را

عروج جاه منع سفله طبعیها نمی گردد

به این سامان عزت بوی تمکین نیست گردون را

ز سختیهای حرص است اینکه خاک اژدها طینت

فرو برده ست اما هضم ننموده ست قارون را

فنا می شوید ازگردکدورت دامن هستی

چو آتش می کند خاکستر ما کار صابون را

که باور دارد این حرف از شهید بینوای من

که رنگی از حنای دست قاتل داده ام خون را

رموز خاکساران محبت کیست دریابد

مگر جولان لیلی ناله سازدگرد مجنون را

اثرها بنگر اما ازتصرف دم مزن بیدل

به چون وچند نتوان حکم کردن صنع بی چون را